Αυτό που χωρούσες αλλά όχι πια;
Αυτό που ήξερες που θες να εισαι και με ποιους αλλά νιώθεις μόνος πια;
Αυτό που νιώθεις μόνος με τόσους ανθρώπους γύρω;
Κι ας τους γνωρίζεις τόσο.
Αυτό που δεν έχεις συμβιβαστεί ότι ο χρόνος περνάει και δεν κρατάει τίποτα μαζί του;
Αυτό που οι φίλοι είναι πια λίγοι;
Που δεν θυμώνεις μιας και καταλαβαίνεις ότι πρέπει και εκείνοι να βρουν τον δρόμο τους;
Αλλά πονάει.
Ίσως πονάει γιατί εσυ έμεινες πίσω να λυσμωνεις. Να θες ότι είχες μιας και το έχασες τόσο άδοξα.
Βλέπεις, είχες τον κόσμο στα χέρια σου και αφού επέλεξες εσύ για τον ευατο σου, δεν περίμενες ότι θα κάνουν και οι υπόλοιποι το ίδιο.
Τι περίμενες;
Είπαμε.
Ο χρόνος δεν σταματάει για κανέναν.
Ποτέ και για κανέναν.
Πώς το ξεπερνάς;
Αυτό - το ότι έχασες χρόνο και δεν γυρνάει τίποτα πίσω ξανά;
Κανείς δεν θα μικρύνει. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το χρόνο. Να τον πάει προς τα πίσω.
Πως να το δεχτείς; Γιατί πρέπει. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια.
Και σύ;
Πως την ζωή σου την έζησες από μακριά.
Μέσα απο όνειρα και ελπίδες.
Μέσα από αναμνήσεις και φαντάσματα.
Αλλάζουν όλα. Άλλαξαν όλα.
Ακόμη και η γειτονιά σου δεν είναι ίδια.
Και μέσα στην πίκρα που νιώθεις στο στόμα σου και στο δάκρυ που παλεύεις να μην φύγει, λες πως θα ήσουν καλύτερα εδώ.
Κι ας είναι οι αναμνήσεις αυτό ακριβώς. Αναμνήσεις. Παρελθόν.
Λες θα φτιάξεις κι άλλες, πιο πολλές, διαφορετικές. Που θα γεμίσουν και πάλι την καρδιά σου για να γίνουν κι εκείνες αναμνήσεις.
Ξέρεις, από αυτές που σε κάνουν να συνεχίζεις;
Που σου υπενθυμίζουν για ποιο λόγο ανασάνεις;
Από αυτές θέλω μόνο. Για να συνεχίζω να αναπνέω.
Για να ελπίζω.
Για να ονειρεύομαι και να ζω.
Μόνο τέτοιες αναμνήσεις θέλω μόνο.
