Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Το πιο αθώο βλέμμα.

Περιμένω την πτήση μου από Doha για Αθήνα. 

Σχεδόν άδειο το αεροδρόμιο, είναι 5 το πρωί εδώ. Υπάρχει μόνο το προσωπικό του αεροδρομίου, κυρίως καθαριστές. 
Έχω ρίξει την προσοχή μου στο βιβλίο μου όταν αρχίζω να παρατηρώ έναν από το προσωπικό. Σκουπίζει, έχει ήδη κάνει το μεγαλύτερο μέρος του πατώματος. 

Τον βλέπω να σκύβει και να κρατάει κάτι. Ήταν ένα μικρό παιχνιδάκι, ανθρωπάκι τύπου Playmobil. Ένα ξανθό αγοράκι με πορτοκαλί μπλουζάκι. Δεν το πετάει, το ξεχωρίζει από τα σκουπίδια που έχει μαζέψει η σκούπα. Το καθαρίζει λίγο και το επεξεργάζεται. Το βάζει να κάτσει, το γυρνάει συνέχεια από όλες τις πλευρές και έχει ένα κρυφό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Το βάζει δίπλα στην σακούλα σκουπιδιών όρθιο. 
Σηκώνει το βλέμμα του, σχεδόν ένοχο, κοιτάζει γύρω του αν τον κοίταξε κανείς. Ίσως ξεχάστηκε που βρισκόταν όσο είχε το παιχνίδι στα χέρια του. 
Προσπαθώ να καταλάβω την ηλικία του. 18; μπορεί και μικρότερος. 
Ίσως δε είχε ξαναδεί τόσο μικρό παιχνίδι. Ίσως να μην είχε ποτέ του παιχνίδι.