Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ένας θόρυβος από μαύρα πούπουλα.

Το να κριτικάρεις κάποιον είναι το πιο εύκολο πράγμα σε όλη την γη. Ανοίγεις το στόμα σου και αραδιάζεις προτάσεις γεμάτες κακία, βλακεία, ίσως και ψέμματα για να σχολιάσεις από την εξωτερική εμφάνιση κάποιου έως και τον χαρακτήρα και τις πράξεις του. 
Ίσως σχολιάζεις ένα άτομο που δεν ξέρεις καν αλλά κάποιον άλλος σου έχει πει τρία-τέσσερα πράγματα και συ δεν χάνεις την ευκαιρία να μεταδώσεις όλο το δηλητήριο του σε άσχετα άτομα που στο τέλος θα σχηματίσουν μία απόψη για ένα άτομο που δεν ξέρουν ούτε εκείνοι αλλά αν βρεθεί μπροστά τους θα το ''μίσουν'' για ότι εσύ είπες, για ότι εκείνος είπε κλπ κλπ.. 
Και ξαφνικά αυτό το άτομο θα βρεθεί αντιμέτωπο με άτομα που δε γνωρίζει αλλά έχουν σχηματίσει μία πλήρη εικόνα για το ποιος είναι -χωρίς να ξέρουν ποιος είναι στην πραγματικότητα- και θα αναρωτιέται τι στο κόσμο έχει κάνει τόσο κακό ώστε άσχετα άτομα να ασχολούνται με την ζωή του και με τις αποφάσεις που έχει πάρει, είτε καλές είτε κακές. Αν και είναι υποκειμενικό το τι είναι καλό και τι κακό για όλους μας μιας και είμαστε όλοι διαφορετικοί.
Παρόλα αυτά, εσύ, εκεινός που στα είπε αυτά και όλοι όσοι άκουσαν εσένα να ''θάβεις'' το συγκεκριμένο άτομο, έχεις βλάψει την φήμη ενός αθώο ατόμου μόνο και μόνο γιατί δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς. 
Με εκνευρίζει όσο δε πάει όλο αυτό το κουβάρι άχρηστων σχολιασμών για άτομα που δε ξέρεις και δεν ξέρω αλλά για κάποιο λόγο πιστέυεις είναι ότι πιο σημαντικό να μιλήσουμε πρώτα. 
Έχω κάνει και γω το ίδιο λάθος και έχω υπάρξει και θύτης αλλά και θύμα. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο σημαντικό να σχολιάζεις ζωές άλλων ατόμων, αλλά είναι ότι πιο σιχαμερό υπάρχει στο άδειο κεφάλι αυτής της παγκόσμιας κοινωνίας. Κουτσομπολιό και ψέμματα ρέουν άφθονα χωρίς κάνεις να νοιάζεται. 
Πλέον, προσπαθώ να δώσω ότι ελαφρυντικό μπορώ σε καταστάσεις ατόμων που ακόμη και αν δε θέλω να ξέρω τι κάνουν στην ζωή τους, το έμαθα μέσω ηλίθιων σχολιασμών ανάμεσα σε ανεγκέφαλα άτομα σε ανούσιες παρέες, γιατί πολύ απλά δεν ξέρω γιατί αυτό το άτομο έκανε ότι έκανε, στο κάτω κάτω δε με νοιάζει! Θα προσπαθήσω να μπω στην θέση του και να σωπάσω γιατί δε θέλω πια να είμαι ένα από αυτά τα άτομα που ''μισούν'' έμενα αν και δε με έχουν δει ποτέ στην ζωή τους, πόσο μάλλον αν με ξέρουν. Δε θέλω να γίνω εκείνος που με το δάκτυλο του κρίνει και ''καταδικάζει σε θάνατο'' άτομα άσχετα, άγνωστα. Δε είμαι εγώ αυτή που θα κρίνω κάποιον για τις πράξεις του.
Ένας θόρυβος που κάνει κύκλους ανάμεσα σε ανούσια, άτοπα και άτυπα άτομα. Αυτό είναι το κουτσομπολιό. Ένας θόρυβος γεμάτος χιλιάδες εκατομμύρια μαύρα πούπουλα. Και πάνε και κρύβονται σε απίστευτα μέρη που δεν μπορείς να βρεις.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Ευχαριστώ.

Μερικές φορές δεν βλέπουμε ποιος πραγματικά έμεινε δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές μας. Δεν είναι ότι το πάραβλέπουμε αλλά έχουμε επικεντρωθεί πιο πολύ στο πρόβλημα μας - που έχουμε την δεδομένη στιγμή - πάρα στο ποιος ήταν εκεί για μας. Με τον ξεχωριστό τρόπο του ο καθένας.
Έπεσα και εγώ θύμα αυτής της παγίδας.
Επικεντρώθηκα στο τι θέλω - ζητάω - ή με το τι στεναχωριέμαι - πάρα στο ότι είχα άτομα δίπλα μου ακόμη και αν ένιωθα τόσο μόνη. Είχα άτομα εκεί να μου κρατάνε συντροφιά με ταινίες του Batman. Άλλοι μου τραγουδούσαν τραγούδια για πειρατές και με κάνανε να πεθαίνω στα γέλια και άλλοι ενώ είχαν δικά τους προβλήματα άκουγαν εμένα και τις ανοησίες που έλεγα μέσα στον πανικό της στιγμής. Ή ήταν εκεί μιλώντας για θέματα σχετικά και άσχετα με τις ώρες. Αλλά ήταν εκεί.
Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι το ανακάλυψα τώρα. Μετά από τόσο καιρό..
Αλλά το πόσα σας χρωστάω δεν μετριούνται.. Σας ευχαριστώ που παραμερίσατε το "εγώ" και το κανάτε "εσύ ".
Σας ευχαριστώ που ακόμη και μέσα στις λάθος επιλογές μου είσασταν εκεί και μου λέγατε να συνεχίσω, να μη τα παρατάω.
Αν δεν είσασταν εσείς δεν θα είχα κάνει τίποτα. Τα λόγια σας ερχόντουσαν και έρχονται στο μυαλό μου ακόμη και σήμερα. Κάνατε καλή δουλειά. Σας ευχαριστώ που δείξατε τόσο ενδιαφέρον σε προβλήματα που δεν ήταν δικά σας αλλα ούτε έβγαζαν και κανένα νόημα.
Συγνώμη που σας αναγνωρίζω τώρα το τι κάνατε για μένα. Ποτέ δεν είναι αργά όμως.
Θα σας είμαι πάντα ευγνώμων.
Ευχαριστώ.. Ευχαριστώ.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Κρίμα.

Τρένο. Μόλις μπήκε ένα ζευγάρι τοξικομανών. Κάθισε λίγες θέσεις πιο μπροστά μου.
Εκείνος διπλωμένος στα δύο. Εκείνη κρατάει το παλτό του και ένα μπουκάλι. 
Φορώντας τα γυαλιά της για να μη δούμε τα δάκρυα της. Προσπαθεί να τα σκουπίζει κρυφά.
Πρόσωπα αλλοιωμένα, γεμάτα πόνο και δυστυχία. Άραγε πώς να είχαν ονειρευτεί την ζωή τους..
Εκείνη να προσπαθεί να τον σηκώνει συχνά. Μπορώ να δω την θλίψη στα μάτια της.
Φτάσανε. Με ένα ελαφρύ χάιδεμα στο χέρι του δείχνει πως είναι η ώρα να κατέβουν.
Δεν ανταποκρίνεται. Εκείνη επιμένει και τον τραβάει απαλά. Εκείνος αργεί να σηκωθεί.
Δεν μπορεί. Το σώμα βαρύ. 
Τα κατάφερε. Βγαίνουν, περπατάνε. Σώματα αδύναμα, πόδια στραβά και αδύνατα. 
Τον κρατάει από το χέρι για να του δείχνει το δρόμο. Δίπλα του για να μη παραπατήσει. Τους χάνω.
Αυτό ήθελαν από την ζωή τους; Εμείς τι κάναμε για να μη είναι έτσι εκείνοι;
Απέχθεια στα μάτια μας. Καταδίκη. Στα μάτια μας καταδίκη. Να τους ρίξουμε το φταίξιμο. Να πούμε ήταν επιλογή τους. Καμία συμπόνια. Κανένα έλεος. 
Μόνο κριτική. Να βλέπεις μόνο την ασχήμια και όχι το γιατί. Το φαίνεσθε, όχι το είναι.
Πόνεσε η ψυχή μου. Τους έβλεπα και μέσα μου εκλαίγα. Το'χεις νιώσει; Καταλαβαίνεις; Νιώθεις;
Θα βοήθαγες κάποιον σαν αυτούς; Θα το έκανες; Όχι. Εδώ δεν βοηθάς τον υγιή. 
Όλοι μας. Φταίχτες μίας κοινωνίας που δεν μας αρέσει αλλά δεν την αλλάζουμε. Δεν κάνουμε τίποτα για να την αλλάξουμε. Βολεψάκιδες. Τι και αν πεθαίνει ο διπλανός μας, εμείς να'χουμε υγεία.
Ξεπεσμός. Κοινωνικός ξεπεσμός. Παντού, σε όλη την γη. Κοίτα να δεις που φτάσαμε.
Μία λέξη : Κρίμα.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Τα θυμάσαι όλα.

Θυμάσαι το πρώτο σας φιλί; Θυμάσαι την πρώτη φορά που τον είδες; Το χαμόγελο του; Τον τρόπο που θυμώνει; Όχι, δεν τα θυμάσαι απλά επειδή είναι αναμνήσεις. Αλλά επειδή παίζουν ρόλο στην ζωή σου.
Δεν τα θυμάσαι για να πονάς. Τα θυμάσαι γιατί είναι μέσα σου. Για να μη ξεχάσεις ποτέ πως ένιωσες κοντά του.
Προστατεύεις όσα ένιωσες, τα φυλάς καλά μέσα σου. Σου θυμίζουν όσα είχες. Και όσο ακόμη ποθείς.
Περπατάς στο δρόμο και θυμάσαι πως ήταν να περπατάς δίπλα του. Που σε έκανε να γελάς με χαζομάρες και σε αγκάλιαζε λες και δεν ήθελε να σε χάσει.
Και όταν ξαπλώνατε, σε κράταγε αγκαλιά και κάνατε όνειρα μαζί.
Τα θυμάσαι όλα. Δεν έχεις ξεχάσει τίποτα. Δεν θες. Αγαπάς κάθε στιγμή μαζί του. Είτε ήταν καλή είτε κακή.
Και ας μη είναι μαζί σου, ζεις μαζί του. Δεν θες να ζεις αλλιώς. Δεν ξέρεις πια πως.
Θυμάσαι πότε είπε "σ'αγαπώ" πρώτη φορά; Πότε σου πήρε το πρώτο σου δώρο; Τον τρόπο που σου έλεγε "Καληνύχτα";
Τα θυμάσαι όλα.

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Δεν παίρνεις ότι δίνεις.

Όταν δίνεις και δεν παίρνεις ποτέ όσα έδωσες.
Νιώθεις λες και δεν έπρεπε να δώσεις τόσα. 
Ότι δεν άξιζε. 
Γιατί σε εκμεταλλεύτηκαν. 
Γιατί δεν σου έδωσαν πίσω τίποτα. 
Γιατί δεν σκέφτηκαν στιγμή το πως θα νιώσεις αν κάνουν κάτι που δεν σ' αρέσει. 
Κοιτάνε την πάρτη τους. Από πάντα. 
Αγαπάνε; 
Άγνωστο. 
Νοιάζονται; 
Αμφίβολο. 
Θέλουν να περνάνε καλά. Να τα έχουν καλά με όλους ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα τα έχουν καλά με σένα. 
Γιατί οι άλλοι είναι πιο σημαντικοί. 
Ζήλια; 
Δεν νομίζω. 
Απλά θέλω ότι δικαιούμαι. Ότι δεν ζήτησα τόσο καιρό. Θέλω την προσοχή που ποτέ δεν μου έδωσε. Και την θέλω τώρα.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Χαχαχαρούμενη.

Μ' αρέσει αυτή η φωτογραφία. Έχει νόημα. Λένε ότι αν κάνεις κάποιον να γελάει ,έτσι είναι πιο εύκολο να σε ερωτευτεί. Και δεν είναι και ψέμα. Πολλοί λένε "Τον ερωτεύτηκα γιατί με έκανε να γελάω".
Αλλά εμένα μου αρέσει το "Όσο τον έκανα να χαμογελάει τον ερωτευόμουν εγώ". Την πάτησες άσχημα. 
Μα αυτό δεν είναι ο έρωτας στο κάτω; Ή μάλλον και αυτό. Να γελάς. Να νιώθεις την χαρά να βγαίνει από το στομάχι σου που είναι γεμάτο πεταλούδες! Να νιώθεις την καρδιά σου χαλαρή αλλά και τόσο ταραγμένη όταν είναι αυτός εκεί. Να τον σκέφτεσαι και να χαμογελάς. Χωρίς να μπορείς να το σταματήσεις! Και να σ' αρέσει.. Να μη θες να το ξεπεράσεις. Να θες να μείνεις έτσι για όλη σου την ζωή. Χαρούμενη.

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Νιώθεις φιλαράκι;

Είσαι ικανοποιημένος με την ζωή σου; Με αυτό που είσαι τώρα; Σ' αρέσει η ζωή σου; Ή απλά έχεις προσαρμοστεί κάπου γιατί σε βολεύει; Φοβάσαι να κυνηγήσεις ότι θες και απλά έχει γίνει κομμάτι μιας πραγματικότητας που σε χαλάει καταβάθος αλλά για να μη ξεβολευτείς παραμένεις όπου είσαι.
Σε μια δουλεία που βαριέσαι, σε ένα μέρος που δεν σ' αρέσει, σε μια σχέση από συνήθεια. Νιώθεις ωραία με τον ευατό σου; Θέλω να πω βρε φιλαράκι ζεις; Απολαμβάνεις; Μυρίζεις; Νιώθεις;
Παθητικές στάσεις. Φοβάσαι το μετά. Όλοι το φοβόμαστε καλό μου, κανείς δεν είναι ατρόμητος.
Κοινοί θνητοί να αντιδρούμε στις αλλαγές γύρω μας όσο και αν δεν μας αρέσουν αλλά πάντοτε να πατάμε στα πόδια μας. Κανείς δεν είπε θα είναι εύκολο. Αλλά θες; Θες να ξεκολλήσεις; Να πας παρακάτω; Να πάρεις την ζωή στα χέρια σου; 
Μην είσαι τόσο βολεψάκιας δικέ μου. Ζήσε. Ότι έχεις. Κανείς δεν είπε να χωρίσεις, να αλλάξεις το μέρος που μένεις ή να παραιτηθείς από την δουλεία. Αλλά φχαριστήσου το ρε παιδί μου!
Δώστου νόημα! Άλλαξε, βάλε χρώμα. 
Κι αν δεν είσαι ικανοποιημένος άλλαξε πάλι. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές. Αναγκαζόμαστε ναι.. Αλλά οι αλλαγές που τις θες εσύ είναι οι καλύτερες! Ξέρεις που θα σε πάνε.. Κι αν δεν ξέρεις δεν πειράζει. Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

If it's meant to be, it will be.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή την φράση; Τόσες όσες να το φέρνουμε στο μυαλό μας όταν το έχουμε ανάγκη. Μας δίνει ελπίδα. Ότι τίποτα δεν τελειώνει οριστικά. Ότι ίσως στο μέλλον να ξαναγίνει. Να μη χάσεις ότι είχες. Όποιον είχες.
Πονάει να χάνεις κάποιον. Το ξέρω καλά. Δεν γίνεται να ξεχάσεις τίποτα και δεν θες. Πονάνε οι αναμνήσεις. Αλλά όλοι λίγο πολύ ζούμε με αυτές.
Δεν είναι κακό να μη θες να ξεχάσεις. Το κακό είναι ότι ίσως να μη θες να πας παρακάτω. Οι καταστάσεις σε πιέζουν και μισείς ότι σε πιέζει. Στο κάτω κάτω δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις παρακάτω. Δεν σ'αρέσουν οι αλλαγές. Εγώ τις μισώ. Όχι τις απότομες, αυτές που δεν τις έχεις ρυθμίσει.
Δεν είναι ωραίο να χάνεις. Πονάει να χάνεις. Εκείνον που χάνεις..