Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Η μπλε καρδιά.

Η μπλε καρδιά που ποτέ δεν είχα. Ξαφνικά όμως την έχω. Και λέει μ'αγαπάει..
Και δεν ξέρω αν πρέπει να την πιστέψω. Ποιον πάω να κοροϊδέψω; Την αγαπάω αυτή την καρδιά.
Με κέρδισε. Με έκανε να μάθω από την αρχή πως είναι να νοιάζεσαι. Να χαμογελάω. Μου έμαθε να ερωτεύομαι ξανά. Και χάρη σε εκείνον αναπνέω λίγο πιο ευχάριστα.
Φοβόμουν να ανοιχτώ. Να πω τι νιώθω. Να μην πιέσω καταστάσεις. Να μην νιώθω ότι πιέζομαι. Να μην πληγωθώ και να μην πληγώσω.
Αλλά με έκανε να ξεχάσω κάθε ανασφάλεια και φόβο. Σαν μαγικό, τσαφ! Το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτή η μπλε καρδιά.
Που ποτέ δεν είχα και είναι γεμάτη αγάπη και σιγουριά.
Μακάρι να μην την απογοητεύσω. Να μείνει πάντα εδώ.
Και μείνει εδώ εγώ θα την προσέχω. 
Θα της δείξω πως είναι να αγαπάς κ να γιατρεύεις. Γιατί και κείνη πέρασε πολλά. 
Θα της μάθω πως είναι να γελάς και πάλι χωρίς να πρέπει να το σκεφτείς δεύτερη φορά. 
Πως είναι να σε νοιάζονται και να σε προσέχουν. Πως είναι να σε αγκαλιάζουν και όλα τα κομμάτια σου να γίνουν πάλι ένα. Πως είναι να ονειρεύεσαι και ότι έχεις στο νου να το πετυχαίνεις. Να ζεις, να χαίρεσαι, να δίνεις μα και να παίρνεις, να φχαριστιέσαι, να αναπνέεις και να αγαπάς χωρίς τέλος.
Ας μείνει εδώ και εγώ θα την κρατήσω όπως δεν την κράτησε πότε κανείς.