Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

3:57 πμ : Εσύ.

Με ενοχλεί. Αυτό που εξαφανίστηκες λες και δεν έγινε ποτέ τίποτα. Με ενοχλεί που στέλνω και συ δεν απαντάς. Με ενοχλεί που μου είπες ότι σου λείπω. Γιατί; Δε αξίζω ένα λεπτό να αφιερώσεις στο να μου απαντήσεις; 
Το χειρότερο; Ξέρω πως έχεις το κινητό σου όλη μέρα πάνω σου. Απαντάς σε δευτερόλεπτα σε άλλους. Και μένα;
Ζητάω πολλά. Δεν είμαι εγώ φτιαγμένη για αυτά. Δεν μπορώ να παίζω. Ή όλα ή τίποτα. Το ''έλα να μαστε μαζί και όπου πάει'' δεν μου πάει. Δε το κατέχω. Δεν είμαι από αυτές που θα το ξεχάσω μέσα σε μία στιγμή. Θα με βασανίσει, θα μου κάνει τα βράδια μεγάλα, ατελείωτα και είμαι πολύ κουρασμένη για να τ' αντέξω. Θα με κάνει να σε ψάχνω κάθε βράδυ και αν δε σε βρω δίπλα μου σπάει κάτι μέσα μου. 
Δεν είμαι για να παίζω. Ότι έχω μέσα μου είναι ήδη πολύ σπασμένο. Πόσα θρύψαλα να κάνω πια το εγώ μου; 
Είναι ηλίθιο. Που νιώθω πάλι έτσι για σένα είναι ηλίθιο. Πώς το άφησα να γίνει; Είχα πει πως αυτή την φορά.. Είχα πει... Είπα πέρασαν χρόνια, σε ξέρω τώρα πια. Ξέρω τι να περιμένω. Και τι δε είχα πει στον ευατό μου για να τον πείσω ότι θα είμαι καλά μετά. Ότι δε θα πονέσω αυτή την φορά. Το έχω υπό έλεγχο είπα. Ζήστο είπα. Άκουσα και τις φίλες και με έπεισα. Να το ζήσω. Να μην έχω απωθημένα είπα. Να ζήσω αυτό που δε είχαμε ποτέ μόνο για λίγες βδομάδες. Είπα ότι θα μου αρκούσε.
Και το περίμενα. Δε μου φτάνε. Δεν μου φτάνει. Εσύ είπες θες παραπάνω. Και γω είπα ότι δε με αφήνω να θέλω παραπάνω. Χα, εγώ είπα.. Και που το' πα; Το ένιωσε το πετσί μου νομίζεις; Αλλά όλο στο μυαλό μου τριγυρνάς. Έρχεσαι, φεύγεις. Σαν να μη τρέχει τίποτα.
Όλα αυτά που έλεγες. Θυμάμαι τόσα. Δεν πρέπει να θυμάμαι, δε έπρεπε να θυμάμαι. Μου κάνει κακό. Τα λόγια σου αυτά.. Ελπίδες με γέμισαν. Και δεν έχω ιδέα αν τα ένιωθες. Αν τα εννοούσες. Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Αλλά αν τα εννοούσες; Δεν θα' κανες κάτι;
Και ακόμη να απαντήσεις. Ότι σιχαίνομαι πιο πολύ. Να μένω πάνω από το κινητό. Περιμένοντας να δω αν με σκέφτεσαι. Αν σκέφτηκες να μου απαντήσεις. Αν, αν, αν... Με αυτό το ''αν'' θα κοιμηθώ αγκαλιά και απόψε. Σιχαίνομαι να περιμένω πάνω από ένα κινητό.
Αγκαλιά... Ψάχνω την αγκαλιά σου τα βράδια. Και κρυώνω που δεν την έχω. Με γέμιζε αυτή η αγκαλιά. Μ' έκανε να νιώθω ότι υπάρχω για έναν λόγο. Για να με εκεί ανάμεσα στα χέρια σου. Να αναπνέω για να μυρίζω το άρωμα σου. Να υπάρχω μόνο για να είμαι εκεί τα ξημερώματα. Για να κάνουν κύκλους πάνω σου τα δάκτυλα μου. Για να σ' αντικρίζουν τα μάτια μου. Να' σαι το πρώτο πράμα που βλέπω όταν ξυπνώ.. Για να θες χάδια και αγκαλιές. Να μου δείχνεις ότι με έχεις ανάγκη.. Και τώρα; Πού είσαι; 
Μόνο εγώ τα σκέφτομαι αυτά. Δεν έχει περάσει ούτε μισή σκέψη από το μυαλό σου για μένα. Έχεις συνηθίσει βλέπεις. Δεν είμαι κάτι νέο. Είμαι κάτι από το παρελθόν. Που' χεις μάθει να το ξεχνάς, να το πατάς. 
Δε θα μάθω ποτέ μου. Δεν θα μάθω ότι ο έρωτας είναι εχθρός μου. Δεν με θέλει να τον ζήσω σωστά. Μάλλον πιστεύει ότι δεν μου ταιριάζει.
Αλλά θέλω. Να καώ στον έρωτα. Να ξεχάσω εμένα μέσα σε σένα. Το απόλυτο κενό. Να ζω για σένα. Και συ για μένα. Να σε ξυπνώ με γέλια και συ να με κοιμίζεις όταν δεν μπορώ να ηρεμήσω. 
Να υπάρχεις εδώ. Εδώ γύρω μου. 
Ξανακοίταξα το κινητό. Τίποτα.. Και δε μπορώ να το πάρω απόφαση. Ότι μπορεί να μη φανείς. Ότι μπορεί να βρήκες κάτι άλλο να ασχολείσαι. Και άλλα τέτοια όμορφα σκέφτομαι.. Γιατί για τίποτα δε με έχω ικανή. Δεν με έχω ικανή ότι κάποιος μπορεί να με θέλει τόσο όσο μου έδειχνες ότι με θες. Ότι ήταν όλο μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα, ίσως και ένα όνειρο.. Ένα όνειρο που θα θελα να ζήσω ξανά και ξανά. 
Θυμάμαι με είπες αφελή. Με ενοχλεί ακόμη. Επειδή είμαι. Είμαι αφελής που σε πίστεψα. Που άφησα την καρδιά μου να πιστέψει τα λόγια σου. Που την άφησα να θέλει πιο πολλά. Που άφησα το μυαλό να' σαι σκέφτεται ώρες. Είμαι. Και μάλλον δε θα αλλάξω ποτέ.