Όταν λείπει η επαφή.

Όταν λείπει η επαφή τα μάτια πονάνε, βαραίνουν.. Δεν έχουν τίποτα το σημαντικό να αντικρίσουν.
Τα χείλη σιωπαίνουν και τα αυτιά δεν νοιάζονται πια για να ακούσουν τι γίνεται γύρω.. Δεν είναι η φωνή που σου δίνει δύναμη εδώ..
Το σώμα αδρανεί και γεμίζει λύπη, στεναγμό.. Λείπουν κομμάτια.. Λείπει το άγγιγμα και η ζεστασιά σου..
Τα χέρια νιώθουν άδεια.. Χωρίς τα δικά σου δεν έχουν ταίρι. Δεν έχουν αφή, ορισμό, όρεξη, ενέργεια..
Τα πόδια λυγίζουν και πονάνε.. Γιατί να σταθούν; Ο λόγος που τα κρατάει γερά είναι μακριά σου.
Η καρδιά χτυπάει με το ζόρι.. Ίσα ίσα που σε κρατάει στην ζωή. Τα πάντα είναι μικρά, ανούσια μακριά του..
Απόσταση.. Χιλιόμετρα μακριά, θάλασσες, ηπείρους, χώρες... Και το μόνο που ζητάς είναι ένα χάδι..
Το δικό του χάδι. Αλλά λείπει.. Δεν είναι εδώ..
Μαθαίνω να ζω με την έλλειψη επαφής. Λες και δεν μου χρειάζεται πια..
Νομίζω ότι δεν την έχω. Στην πραγματικότητα είναι το μόνο που ζητάω.
Έστω ένα βλέμμα.. Ένα ζωντανό βλέμμα μεταξύ δύο με τεσσάρων μέτρων. Ακούγεται λίγο μα είναι τόσο πολύ... Τόσο όσο να γεμίσει το μέσα σου, τα σωθηκά σου ζεστασιά, ηρεμία.
Τα χέρια είναι γεμάτα, το σώμα ζωντανό, τα χείλη ζωηρά, η καρδιά δεν σταματά από χαρά και τα πόδια πατάνε τόσο σταθερά και δυνατά στην γη όσο ποτέ άλλωτε.
Όλα αυτά εξαιτίας της επαφής. Της επαφής των ματιών.

Η μπλε καρδιά.

Η μπλε καρδιά που ποτέ δεν είχα. Ξαφνικά όμως την έχω. Και λέει μ'αγαπάει..
Και δεν ξέρω αν πρέπει να την πιστέψω. Ποιον πάω να κοροϊδέψω; Την αγαπάω αυτή την καρδιά.
Με κέρδισε. Με έκανε να μάθω από την αρχή πως είναι να νοιάζεσαι. Να χαμογελάω. Μου έμαθε να ερωτεύομαι ξανά. Και χάρη σε εκείνον αναπνέω λίγο πιο ευχάριστα.
Φοβόμουν να ανοιχτώ. Να πω τι νιώθω. Να μην πιέσω καταστάσεις. Να μην νιώθω ότι πιέζομαι. Να μην πληγωθώ και να μην πληγώσω.
Αλλά με έκανε να ξεχάσω κάθε ανασφάλεια και φόβο. Σαν μαγικό, τσαφ! Το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτή η μπλε καρδιά.
Που ποτέ δεν είχα και είναι γεμάτη αγάπη και σιγουριά.
Μακάρι να μην την απογοητεύσω. Να μείνει πάντα εδώ.

Και μείνει εδώ εγώ θα την προσέχω. 

Θα της δείξω πως είναι να αγαπάς κ να γιατρεύεις. Γιατί και κείνη πέρασε πολλά. 

Θα της μάθω πως είναι να γελάς και πάλι χωρίς να πρέπει να το σκεφτείς δεύτερη φορά. 

Πως είναι να σε νοιάζονται και να σε προσέχουν. Πως είναι να σε αγκαλιάζουν και όλα τα κομμάτια σου να γίνουν πάλι ένα. Πως είναι να ονειρεύεσαι και ότι έχεις στο νου να το πετυχαίνεις. Να ζεις, να χαίρεσαι, να δίνεις μα και να παίρνεις, να φχαριστιέσαι, να αναπνέεις και να αγαπάς χωρίς τέλος.

Ας μείνει εδώ και εγώ θα την κρατήσω όπως δεν την κράτησε πότε κανείς.