Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2023

Αναμνήσεις.

Αυτό που χωρούσες αλλά όχι πια;

Αυτό που ήξερες που θες να εισαι και με ποιους αλλά νιώθεις μόνος πια;

Αυτό που νιώθεις μόνος με τόσους ανθρώπους  γύρω; 

Κι ας τους γνωρίζεις τόσο. 

Αυτό που δεν έχεις συμβιβαστεί ότι ο χρόνος περνάει και δεν κρατάει τίποτα μαζί του; 

Αυτό που οι φίλοι είναι πια λίγοι; 

Που δεν θυμώνεις μιας και καταλαβαίνεις ότι πρέπει και εκείνοι να βρουν τον δρόμο τους; 

Αλλά πονάει. 

Ίσως πονάει γιατί εσυ έμεινες πίσω να λυσμωνεις. Να θες ότι είχες μιας και το έχασες τόσο άδοξα. 

Βλέπεις, είχες τον κόσμο στα χέρια σου και αφού επέλεξες εσύ για τον ευατο σου, δεν περίμενες ότι θα κάνουν και οι υπόλοιποι το ίδιο. 

Τι περίμενες; 

Είπαμε. 

Ο χρόνος δεν σταματάει για κανέναν. 

Ποτέ και για κανέναν. 

Πώς το ξεπερνάς; 

Αυτό - το ότι έχασες χρόνο και δεν γυρνάει τίποτα πίσω ξανά; 

Κανείς δεν θα μικρύνει. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το χρόνο. Να τον πάει προς τα πίσω. 

Πως να το δεχτείς; Γιατί πρέπει. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια.

Και σύ; 

Πως την ζωή σου την έζησες από μακριά.

Μέσα απο όνειρα και ελπίδες.

Μέσα από αναμνήσεις και φαντάσματα.

Αλλάζουν όλα. Άλλαξαν όλα.

Ακόμη και η γειτονιά σου δεν είναι ίδια.


Και μέσα στην πίκρα που νιώθεις στο στόμα σου και στο δάκρυ που παλεύεις να μην φύγει, λες πως θα ήσουν καλύτερα εδώ. 

Κι ας είναι οι αναμνήσεις αυτό ακριβώς. Αναμνήσεις. Παρελθόν. 

Λες θα φτιάξεις κι άλλες, πιο πολλές, διαφορετικές. Που θα γεμίσουν και πάλι την καρδιά σου για να γίνουν κι εκείνες αναμνήσεις.

Ξέρεις, από αυτές που σε κάνουν να συνεχίζεις; 

Που σου υπενθυμίζουν για ποιο λόγο ανασάνεις; 

Από αυτές θέλω μόνο. Για να συνεχίζω να αναπνέω. 

Για να ελπίζω.

Για να ονειρεύομαι και να ζω. 

Μόνο τέτοιες αναμνήσεις θέλω μόνο. 


Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Όταν λείπει η επαφή.

Όταν λείπει η επαφή τα μάτια πονάνε, βαραίνουν.. Δεν έχουν τίποτα το σημαντικό να αντικρίσουν.
Τα χείλη σιωπαίνουν και τα αυτιά δεν νοιάζονται πια για να ακούσουν τι γίνεται γύρω.. Δεν είναι η φωνή που σου δίνει δύναμη εδώ..
Το σώμα αδρανεί και γεμίζει λύπη, στεναγμό.. Λείπουν κομμάτια.. Λείπει το άγγιγμα και η ζεστασιά σου..
Τα χέρια νιώθουν άδεια.. Χωρίς τα δικά σου δεν έχουν ταίρι. Δεν έχουν αφή, ορισμό, όρεξη, ενέργεια..
Τα πόδια λυγίζουν και πονάνε.. Γιατί να σταθούν; Ο λόγος που τα κρατάει γερά είναι μακριά σου.
Η καρδιά χτυπάει με το ζόρι.. Ίσα ίσα που σε κρατάει στην ζωή. Τα πάντα είναι μικρά, ανούσια μακριά του..
Απόσταση.. Χιλιόμετρα μακριά, θάλασσες, ηπείρους, χώρες... Και το μόνο που ζητάς είναι ένα χάδι..
Το δικό του χάδι. Αλλά λείπει.. Δεν είναι εδώ..
Μαθαίνω να ζω με την έλλειψη επαφής. Λες και δεν μου χρειάζεται πια..
Νομίζω ότι δεν την έχω. Στην πραγματικότητα είναι το μόνο που ζητάω.
Έστω ένα βλέμμα.. Ένα ζωντανό βλέμμα μεταξύ δύο με τεσσάρων μέτρων. Ακούγεται λίγο μα είναι τόσο πολύ... Τόσο όσο να γεμίσει το μέσα σου, τα σωθηκά σου ζεστασιά, ηρεμία.
Τα χέρια είναι γεμάτα, το σώμα ζωντανό, τα χείλη ζωηρά, η καρδιά δεν σταματά από χαρά και τα πόδια πατάνε τόσο σταθερά και δυνατά στην γη όσο ποτέ άλλωτε.
Όλα αυτά εξαιτίας της επαφής. Της επαφής των ματιών.



Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Η μπλε καρδιά.

Η μπλε καρδιά που ποτέ δεν είχα. Ξαφνικά όμως την έχω. Και λέει μ'αγαπάει..
Και δεν ξέρω αν πρέπει να την πιστέψω. Ποιον πάω να κοροϊδέψω; Την αγαπάω αυτή την καρδιά.
Με κέρδισε. Με έκανε να μάθω από την αρχή πως είναι να νοιάζεσαι. Να χαμογελάω. Μου έμαθε να ερωτεύομαι ξανά. Και χάρη σε εκείνον αναπνέω λίγο πιο ευχάριστα.
Φοβόμουν να ανοιχτώ. Να πω τι νιώθω. Να μην πιέσω καταστάσεις. Να μην νιώθω ότι πιέζομαι. Να μην πληγωθώ και να μην πληγώσω.
Αλλά με έκανε να ξεχάσω κάθε ανασφάλεια και φόβο. Σαν μαγικό, τσαφ! Το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτή η μπλε καρδιά.
Που ποτέ δεν είχα και είναι γεμάτη αγάπη και σιγουριά.
Μακάρι να μην την απογοητεύσω. Να μείνει πάντα εδώ.
Και μείνει εδώ εγώ θα την προσέχω. 
Θα της δείξω πως είναι να αγαπάς κ να γιατρεύεις. Γιατί και κείνη πέρασε πολλά. 
Θα της μάθω πως είναι να γελάς και πάλι χωρίς να πρέπει να το σκεφτείς δεύτερη φορά. 
Πως είναι να σε νοιάζονται και να σε προσέχουν. Πως είναι να σε αγκαλιάζουν και όλα τα κομμάτια σου να γίνουν πάλι ένα. Πως είναι να ονειρεύεσαι και ότι έχεις στο νου να το πετυχαίνεις. Να ζεις, να χαίρεσαι, να δίνεις μα και να παίρνεις, να φχαριστιέσαι, να αναπνέεις και να αγαπάς χωρίς τέλος.
Ας μείνει εδώ και εγώ θα την κρατήσω όπως δεν την κράτησε πότε κανείς.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Το πιο αθώο βλέμμα.

Περιμένω την πτήση μου από Doha για Αθήνα. 

Σχεδόν άδειο το αεροδρόμιο, είναι 5 το πρωί εδώ. Υπάρχει μόνο το προσωπικό του αεροδρομίου, κυρίως καθαριστές. 
Έχω ρίξει την προσοχή μου στο βιβλίο μου όταν αρχίζω να παρατηρώ έναν από το προσωπικό. Σκουπίζει, έχει ήδη κάνει το μεγαλύτερο μέρος του πατώματος. 

Τον βλέπω να σκύβει και να κρατάει κάτι. Ήταν ένα μικρό παιχνιδάκι, ανθρωπάκι τύπου Playmobil. Ένα ξανθό αγοράκι με πορτοκαλί μπλουζάκι. Δεν το πετάει, το ξεχωρίζει από τα σκουπίδια που έχει μαζέψει η σκούπα. Το καθαρίζει λίγο και το επεξεργάζεται. Το βάζει να κάτσει, το γυρνάει συνέχεια από όλες τις πλευρές και έχει ένα κρυφό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Το βάζει δίπλα στην σακούλα σκουπιδιών όρθιο. 
Σηκώνει το βλέμμα του, σχεδόν ένοχο, κοιτάζει γύρω του αν τον κοίταξε κανείς. Ίσως ξεχάστηκε που βρισκόταν όσο είχε το παιχνίδι στα χέρια του. 
Προσπαθώ να καταλάβω την ηλικία του. 18; μπορεί και μικρότερος. 
Ίσως δε είχε ξαναδεί τόσο μικρό παιχνίδι. Ίσως να μην είχε ποτέ του παιχνίδι.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Προδοσία.

Είναι από αυτές τις στιγμές που δεν μπορώ να δεχτώ τι μαθαίνω. Είναι από τις στιγμές που είμαι μπερδεμένη, πληγωμένη, θυμωμένη αλλά δεν ξέρω ποιο επικρατεί πιο πολύ.
Νιώθω να χάνω την πίστη μου σε πολλά. Όπως φιλία, αγάπη, έρωτας, σχέσεις. Μερικές φορές όλα ήταν ψέμματα. Ή γίνανε στην συνέχεια. Φτάνεις στην φάση που αναρωτιέσαι αν άξιζε που σπατάλησες τόσα, σε άτομα που σου απέδειξαν στο τέλος ότι δεν άξιζαν ούτε την μάτια σου. Για άτομα που πάλεψες, έδωσες την ψυχή σου και εκείνα επέλεξαν να σε προδόσουν.
Δε το πίστευα ποτέ ότι θα νιώσω έτσι. Ήθελα να πιστεύω ότι κανένας γύρω μου δε θα σπαταλήσει τόση ενέργεια μόνο και μόνο για να μου κάνει τόσο κακό. Πόσο άδοξο όλο αυτό;
Φωνάζεις για προσοχή; Θα την έχεις μόνο για λίγο. Μέχρι να καταλάβουν οι άλλοι τα αληθινά σου χρώματα.
Δεν ξέρω ποιον λυπάμαι πιο πολύ. Εμένα ή εσάς που ξεπέσατε τόσο. Μάλλον εμένα. Γιατί εγώ δε το άξιζα αυτό.
Όχι από σας. Όχι από άτομα που σπατάλησα την ζωή μου χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες.
Ξεφτύλα, βρωμιά, αηδία, αδιαφορία. Αυτά αξίζετε. Γιατί την αγάπη, την φιλία, το χρόνο που σας έδωσα προτιμήσατε να τα απαξιώσετε. Λες και θα το βρείτε αλλού τόσο εύκολα.
Με τέτοιο χαρακτήρα, δεν πας πουθενά. Δεν θα ζήσεις πραγματικά και πάντα θα θες να είσαι το θύμα. Γιατί έτσι έμαθες. Γιατί μια ζωή οι άλλοι θα φταίνε.
Οργή. Αυτό νιώθω. Γιατί δε αξίζατε τίποτα και σας έδωσα πολλά παραπάνω.
Λυπάμαι που είστε τόσο άδειοι. Λυπάμαι.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

3:57 πμ : Εσύ.

Με ενοχλεί. Αυτό που εξαφανίστηκες λες και δεν έγινε ποτέ τίποτα. Με ενοχλεί που στέλνω και συ δεν απαντάς. Με ενοχλεί που μου είπες ότι σου λείπω. Γιατί; Δε αξίζω ένα λεπτό να αφιερώσεις στο να μου απαντήσεις; 
Το χειρότερο; Ξέρω πως έχεις το κινητό σου όλη μέρα πάνω σου. Απαντάς σε δευτερόλεπτα σε άλλους. Και μένα;
Ζητάω πολλά. Δεν είμαι εγώ φτιαγμένη για αυτά. Δεν μπορώ να παίζω. Ή όλα ή τίποτα. Το ''έλα να μαστε μαζί και όπου πάει'' δεν μου πάει. Δε το κατέχω. Δεν είμαι από αυτές που θα το ξεχάσω μέσα σε μία στιγμή. Θα με βασανίσει, θα μου κάνει τα βράδια μεγάλα, ατελείωτα και είμαι πολύ κουρασμένη για να τ' αντέξω. Θα με κάνει να σε ψάχνω κάθε βράδυ και αν δε σε βρω δίπλα μου σπάει κάτι μέσα μου. 
Δεν είμαι για να παίζω. Ότι έχω μέσα μου είναι ήδη πολύ σπασμένο. Πόσα θρύψαλα να κάνω πια το εγώ μου; 
Είναι ηλίθιο. Που νιώθω πάλι έτσι για σένα είναι ηλίθιο. Πώς το άφησα να γίνει; Είχα πει πως αυτή την φορά.. Είχα πει... Είπα πέρασαν χρόνια, σε ξέρω τώρα πια. Ξέρω τι να περιμένω. Και τι δε είχα πει στον ευατό μου για να τον πείσω ότι θα είμαι καλά μετά. Ότι δε θα πονέσω αυτή την φορά. Το έχω υπό έλεγχο είπα. Ζήστο είπα. Άκουσα και τις φίλες και με έπεισα. Να το ζήσω. Να μην έχω απωθημένα είπα. Να ζήσω αυτό που δε είχαμε ποτέ μόνο για λίγες βδομάδες. Είπα ότι θα μου αρκούσε.
Και το περίμενα. Δε μου φτάνε. Δεν μου φτάνει. Εσύ είπες θες παραπάνω. Και γω είπα ότι δε με αφήνω να θέλω παραπάνω. Χα, εγώ είπα.. Και που το' πα; Το ένιωσε το πετσί μου νομίζεις; Αλλά όλο στο μυαλό μου τριγυρνάς. Έρχεσαι, φεύγεις. Σαν να μη τρέχει τίποτα.
Όλα αυτά που έλεγες. Θυμάμαι τόσα. Δεν πρέπει να θυμάμαι, δε έπρεπε να θυμάμαι. Μου κάνει κακό. Τα λόγια σου αυτά.. Ελπίδες με γέμισαν. Και δεν έχω ιδέα αν τα ένιωθες. Αν τα εννοούσες. Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Αλλά αν τα εννοούσες; Δεν θα' κανες κάτι;
Και ακόμη να απαντήσεις. Ότι σιχαίνομαι πιο πολύ. Να μένω πάνω από το κινητό. Περιμένοντας να δω αν με σκέφτεσαι. Αν σκέφτηκες να μου απαντήσεις. Αν, αν, αν... Με αυτό το ''αν'' θα κοιμηθώ αγκαλιά και απόψε. Σιχαίνομαι να περιμένω πάνω από ένα κινητό.
Αγκαλιά... Ψάχνω την αγκαλιά σου τα βράδια. Και κρυώνω που δεν την έχω. Με γέμιζε αυτή η αγκαλιά. Μ' έκανε να νιώθω ότι υπάρχω για έναν λόγο. Για να με εκεί ανάμεσα στα χέρια σου. Να αναπνέω για να μυρίζω το άρωμα σου. Να υπάρχω μόνο για να είμαι εκεί τα ξημερώματα. Για να κάνουν κύκλους πάνω σου τα δάκτυλα μου. Για να σ' αντικρίζουν τα μάτια μου. Να' σαι το πρώτο πράμα που βλέπω όταν ξυπνώ.. Για να θες χάδια και αγκαλιές. Να μου δείχνεις ότι με έχεις ανάγκη.. Και τώρα; Πού είσαι; 
Μόνο εγώ τα σκέφτομαι αυτά. Δεν έχει περάσει ούτε μισή σκέψη από το μυαλό σου για μένα. Έχεις συνηθίσει βλέπεις. Δεν είμαι κάτι νέο. Είμαι κάτι από το παρελθόν. Που' χεις μάθει να το ξεχνάς, να το πατάς. 
Δε θα μάθω ποτέ μου. Δεν θα μάθω ότι ο έρωτας είναι εχθρός μου. Δεν με θέλει να τον ζήσω σωστά. Μάλλον πιστεύει ότι δεν μου ταιριάζει.
Αλλά θέλω. Να καώ στον έρωτα. Να ξεχάσω εμένα μέσα σε σένα. Το απόλυτο κενό. Να ζω για σένα. Και συ για μένα. Να σε ξυπνώ με γέλια και συ να με κοιμίζεις όταν δεν μπορώ να ηρεμήσω. 
Να υπάρχεις εδώ. Εδώ γύρω μου. 
Ξανακοίταξα το κινητό. Τίποτα.. Και δε μπορώ να το πάρω απόφαση. Ότι μπορεί να μη φανείς. Ότι μπορεί να βρήκες κάτι άλλο να ασχολείσαι. Και άλλα τέτοια όμορφα σκέφτομαι.. Γιατί για τίποτα δε με έχω ικανή. Δεν με έχω ικανή ότι κάποιος μπορεί να με θέλει τόσο όσο μου έδειχνες ότι με θες. Ότι ήταν όλο μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα, ίσως και ένα όνειρο.. Ένα όνειρο που θα θελα να ζήσω ξανά και ξανά. 
Θυμάμαι με είπες αφελή. Με ενοχλεί ακόμη. Επειδή είμαι. Είμαι αφελής που σε πίστεψα. Που άφησα την καρδιά μου να πιστέψει τα λόγια σου. Που την άφησα να θέλει πιο πολλά. Που άφησα το μυαλό να' σαι σκέφτεται ώρες. Είμαι. Και μάλλον δε θα αλλάξω ποτέ. 

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Ερωτευμένη με τον έρωτα.

Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον ευατό μου να ονειρεύεται.
Είμαι ερωτευμένη με την ιδέα έρωτας. Με το να βρεις το άλλο σου μισό και να προχωρήσεις μαζί του στη ζωή.
Μάλλον λέω μεγάλες κουβέντες. Δεν ξέρω αν υπάρχει το άλλο μας μισό. Ίσως να είναι μία ακόμη τυποποιημένη φράση για να εξηγήσει πως δύο άτομα γίνονται ένα. Αλλά θέλω να πιστεύω πως εκεί έξω υπάρχει κάποιος που η αγκαλιά μου θα κουμπώνει τέλεια γύρω του. Και θα χάνομαι εκεί για ώρες.
Δεν είμαι όμως απελπισμένη. Δεν θα σπαταλήσω τα όνειρα μου για οποιονδήποτε. Αν δε νιώθεις ελεύθερη μαζί του πώς μπορείς να λες ότι είναι ο ένας; Όταν δεν σε νοιάζει το πόσο θα τον δεις αλλά το ότι για λίγα λεπτά θα'στε μαζί. Αυτό το χτυποκάρδι που θα νιώθεις λίγο πριν βρεθείτε ή και ώρες πριν βρεθείτε! Είναι το πιο εθιστικό συναίσθημα που υπάρχει. Κανένα ρούχο, καμιά ουσία δε ξεπερνάει αυτό το χτυποκάρδι χαράς που αντανακλάται στα αυτιά σου δυνατά και σε κάνει να νιώθεις αδύναμη και ευάλωτη.
Είμαι ερωτευμένη με όλα αυτά. Με την ιδέα του έρωτα. 
Μακάρι όλοι να θέλετε να νιώσετε έτσι και να μη φοβάστε για ότι θα ρισκάρετε. Ότι θυσιάζεις κατά βάθος δεν το ήθελες ποτέ.