Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Προδοσία.

Είναι από αυτές τις στιγμές που δεν μπορώ να δεχτώ τι μαθαίνω. Είναι από τις στιγμές που είμαι μπερδεμένη, πληγωμένη, θυμωμένη αλλά δεν ξέρω ποιο επικρατεί πιο πολύ.
Νιώθω να χάνω την πίστη μου σε πολλά. Όπως φιλία, αγάπη, έρωτας, σχέσεις. Μερικές φορές όλα ήταν ψέμματα. Ή γίνανε στην συνέχεια. Φτάνεις στην φάση που αναρωτιέσαι αν άξιζε που σπατάλησες τόσα, σε άτομα που σου απέδειξαν στο τέλος ότι δεν άξιζαν ούτε την μάτια σου. Για άτομα που πάλεψες, έδωσες την ψυχή σου και εκείνα επέλεξαν να σε προδόσουν.
Δε το πίστευα ποτέ ότι θα νιώσω έτσι. Ήθελα να πιστεύω ότι κανένας γύρω μου δε θα σπαταλήσει τόση ενέργεια μόνο και μόνο για να μου κάνει τόσο κακό. Πόσο άδοξο όλο αυτό;
Φωνάζεις για προσοχή; Θα την έχεις μόνο για λίγο. Μέχρι να καταλάβουν οι άλλοι τα αληθινά σου χρώματα.
Δεν ξέρω ποιον λυπάμαι πιο πολύ. Εμένα ή εσάς που ξεπέσατε τόσο. Μάλλον εμένα. Γιατί εγώ δε το άξιζα αυτό.
Όχι από σας. Όχι από άτομα που σπατάλησα την ζωή μου χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες.
Ξεφτύλα, βρωμιά, αηδία, αδιαφορία. Αυτά αξίζετε. Γιατί την αγάπη, την φιλία, το χρόνο που σας έδωσα προτιμήσατε να τα απαξιώσετε. Λες και θα το βρείτε αλλού τόσο εύκολα.
Με τέτοιο χαρακτήρα, δεν πας πουθενά. Δεν θα ζήσεις πραγματικά και πάντα θα θες να είσαι το θύμα. Γιατί έτσι έμαθες. Γιατί μια ζωή οι άλλοι θα φταίνε.
Οργή. Αυτό νιώθω. Γιατί δε αξίζατε τίποτα και σας έδωσα πολλά παραπάνω.
Λυπάμαι που είστε τόσο άδειοι. Λυπάμαι.