Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Όταν λείπει η επαφή.

Όταν λείπει η επαφή τα μάτια πονάνε, βαραίνουν.. Δεν έχουν τίποτα το σημαντικό να αντικρίσουν.
Τα χείλη σιωπαίνουν και τα αυτιά δεν νοιάζονται πια για να ακούσουν τι γίνεται γύρω.. Δεν είναι η φωνή που σου δίνει δύναμη εδώ..
Το σώμα αδρανεί και γεμίζει λύπη, στεναγμό.. Λείπουν κομμάτια.. Λείπει το άγγιγμα και η ζεστασιά σου..
Τα χέρια νιώθουν άδεια.. Χωρίς τα δικά σου δεν έχουν ταίρι. Δεν έχουν αφή, ορισμό, όρεξη, ενέργεια..
Τα πόδια λυγίζουν και πονάνε.. Γιατί να σταθούν; Ο λόγος που τα κρατάει γερά είναι μακριά σου.
Η καρδιά χτυπάει με το ζόρι.. Ίσα ίσα που σε κρατάει στην ζωή. Τα πάντα είναι μικρά, ανούσια μακριά του..
Απόσταση.. Χιλιόμετρα μακριά, θάλασσες, ηπείρους, χώρες... Και το μόνο που ζητάς είναι ένα χάδι..
Το δικό του χάδι. Αλλά λείπει.. Δεν είναι εδώ..
Μαθαίνω να ζω με την έλλειψη επαφής. Λες και δεν μου χρειάζεται πια..
Νομίζω ότι δεν την έχω. Στην πραγματικότητα είναι το μόνο που ζητάω.
Έστω ένα βλέμμα.. Ένα ζωντανό βλέμμα μεταξύ δύο με τεσσάρων μέτρων. Ακούγεται λίγο μα είναι τόσο πολύ... Τόσο όσο να γεμίσει το μέσα σου, τα σωθηκά σου ζεστασιά, ηρεμία.
Τα χέρια είναι γεμάτα, το σώμα ζωντανό, τα χείλη ζωηρά, η καρδιά δεν σταματά από χαρά και τα πόδια πατάνε τόσο σταθερά και δυνατά στην γη όσο ποτέ άλλωτε.
Όλα αυτά εξαιτίας της επαφής. Της επαφής των ματιών.