Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Κρίμα.

Τρένο. Μόλις μπήκε ένα ζευγάρι τοξικομανών. Κάθισε λίγες θέσεις πιο μπροστά μου.
Εκείνος διπλωμένος στα δύο. Εκείνη κρατάει το παλτό του και ένα μπουκάλι. 
Φορώντας τα γυαλιά της για να μη δούμε τα δάκρυα της. Προσπαθεί να τα σκουπίζει κρυφά.
Πρόσωπα αλλοιωμένα, γεμάτα πόνο και δυστυχία. Άραγε πώς να είχαν ονειρευτεί την ζωή τους..
Εκείνη να προσπαθεί να τον σηκώνει συχνά. Μπορώ να δω την θλίψη στα μάτια της.
Φτάσανε. Με ένα ελαφρύ χάιδεμα στο χέρι του δείχνει πως είναι η ώρα να κατέβουν.
Δεν ανταποκρίνεται. Εκείνη επιμένει και τον τραβάει απαλά. Εκείνος αργεί να σηκωθεί.
Δεν μπορεί. Το σώμα βαρύ. 
Τα κατάφερε. Βγαίνουν, περπατάνε. Σώματα αδύναμα, πόδια στραβά και αδύνατα. 
Τον κρατάει από το χέρι για να του δείχνει το δρόμο. Δίπλα του για να μη παραπατήσει. Τους χάνω.
Αυτό ήθελαν από την ζωή τους; Εμείς τι κάναμε για να μη είναι έτσι εκείνοι;
Απέχθεια στα μάτια μας. Καταδίκη. Στα μάτια μας καταδίκη. Να τους ρίξουμε το φταίξιμο. Να πούμε ήταν επιλογή τους. Καμία συμπόνια. Κανένα έλεος. 
Μόνο κριτική. Να βλέπεις μόνο την ασχήμια και όχι το γιατί. Το φαίνεσθε, όχι το είναι.
Πόνεσε η ψυχή μου. Τους έβλεπα και μέσα μου εκλαίγα. Το'χεις νιώσει; Καταλαβαίνεις; Νιώθεις;
Θα βοήθαγες κάποιον σαν αυτούς; Θα το έκανες; Όχι. Εδώ δεν βοηθάς τον υγιή. 
Όλοι μας. Φταίχτες μίας κοινωνίας που δεν μας αρέσει αλλά δεν την αλλάζουμε. Δεν κάνουμε τίποτα για να την αλλάξουμε. Βολεψάκιδες. Τι και αν πεθαίνει ο διπλανός μας, εμείς να'χουμε υγεία.
Ξεπεσμός. Κοινωνικός ξεπεσμός. Παντού, σε όλη την γη. Κοίτα να δεις που φτάσαμε.
Μία λέξη : Κρίμα.

1 σχόλιο: